Ενας εμπειρικός κανόνας διαχείρισης που μπορεί να αποδειχθεί σωτήριος σε περίπτωση που μας χτυπήσει την πόρτα η ανεργία.
Η απόλυση αποτελεί μία δύσκολη κατάσταση, η οποία πρέπει να αντιμετωπίζεται όπως κάθε σοβαρό πρόβλημα στη ζωή μας. Αυτό σημαίνει σωστή διαχείριση πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την απόλυση. Στη χάραξη στρατηγικής για κάθε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα απαιτείται η δημιουργία της λεγόμενης «εφεδρείας». Τι σημαίνει αυτό; Επειδή τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο, θα πρέπει πάντα να έχουμε έτοιμα -ή έστω στο πίσω μέρος του μυαλού μας- εναλλακτικά σενάρια διαφυγής. Ας μην υποβαθμίζουμε τα μαθήματα της ιστορίας: ακόμα και μεγαλύτεροι στρατηγοί έχασαν μάχες, διότι δεν είχαν εφεδρικό σενάριο. Και η χάραξη εφεδρικών σεναρίων γίνεται πιο νηφάλια και αποτελεσματικά πριν προκύψει το πρόβλημα και στη συγκεκριμένη περίπτωση η απόλυση.
Ενα ακόμα πλεονέκτημα στην αναζήτηση εναλλακτικών σεναρίων μετά την απόλυση είναι η μείωση του άγχους και του φόβου μπροστά σε αυτό το δυσμενές ενδεχόμενο. Αυτό με τη σειρά του έχει θετικές συνέπειες στην απόδοσή μας, την παραγωγικότητά μας, τη συμπεριφορά μας και κυρίως στην υγεία μας. Ετσι, μόνο από αυτά μπορεί τελικά να αποφύγουμε την απόλυση μόνο και μόνο επειδή είχαμε προετοιμαστεί και ήμασταν πιο αποτελεσματικοί και «ευχάριστοι» επαγγελματίες.
Ωστόσο, η σωστή προετοιμασία έχει και πιο ουσιαστικά πλεονεκτήματα, τα οποία θα μας φανούν πολύ χρήσιμα στην περίπτωση της απόλυσης.
Η σωστή προετοιμασία περιλαμβάνει τέσσερις κινήσεις που πρέπει να γίνουν ταυτόχρονα:
Α’ κίνηση: προετοιμασία των οικονομικών μας.
Β’ κίνηση: Αποτελεσματικότερη εργασία
Γ΄κίνηση: Δικτύωση
Δ’ Κίνηση: Εναλλακτική επαγγελματική προοπτική
Ο «χρυσός κανόνας»
Η πρώτη κίνηση είναι να καταγράψουμε την οικονομική μας κατάσταση και να βάλουμε σε εφαρμογή τον λεγόμενο «χρυσό κανόνα της οικονομίας». Ο κανόνας αυτός λέει ότι οι δαπάνες δεν πρέπει να ξεπερνούν το 60% των ακαθάριστων εσόδων μας. Το υπόλοιπο 40% πρέπει να αποταμιεύεται. Η αποταμίευση είναι σημαντική σήμερα ειδικά αν έχουμε οικογενειακές υποχρεώσεις και δόσεις στεγαστικών δανείων. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να έχουμε στην «άκρη» χρήματα που αντιστοιχούν τουλάχιστον σε τρεις δόσεις.
Παράδειγμα
Ας δούμε την οικονομική προετοιμασία με ένα παράδειγμα:
Εστω μία οικογένεια όπου εργάζονται οι δύο σύζυγοι, έχουν ένα παιδί και ζουν σε δικό τους σπίτι, το οποίο έχουν αγοράσει με στεγαστικό δάνειο. Οι μεικτές αποδοχές του συζύγου ύστερα από 10 χρόνια υπηρεσίας είναι 2.000 ευρώ και της συζύγου, ύστερα επίσης από 10 χρόνια, είναι 1.800 ευρώ το μήνα. Το στεγαστικό δάνειο είναι ποσού 200.000 ευρώ με επιτόκιο 5% για 25% χρόνια.
Με αυτά τα δεδομένα, μία σωστή διαχείριση απαιτεί:
Πρώτον, οι μηνιαίες δαπάνες να μην ξεπερνούν το 60% των ακαθάριστων εσόδων. Τα ακαθάριστα έσοδα κάθε μήνα για την οικογένεια του παραδείγματος είναι 3.800 ευρώ. Επομένως οι δαπάνες δεν πρέπει να ξεπερνούν τα 2.280 ευρώ.
Δεύτερον, τα καθαρά μηνιαία έσοδα εκτιμώνται γύρω στα 2.700 ευρώ. Επομένως τα υπόλοιπα 420 ευρώ (2.700 – 2.280 ευρώ) πρέπει να αποταμιεύονται.
Τρίτον, η δόση του δανείου υπολογίζεται σε περίπου 1.000 ευρώ το μήνα. Αρα στην τράπεζα θα πρέπει να έχουμε τουλάχιστον 3.000 ευρώ που αντιστοιχούν σε αποταμίευση επτά μηνών.
Τέταρτον, οι υπόλοιπες μηνιαίες δαπάνες (πλην στεγαστικού δανείου) δεν πρέπει να ξεπερνούν τα 1.280 ευρώ.
Πέμπτον, ξεπληρώνουμε ό,τι χρέη μπορούμε να ξεπληρώσουμε (μικρά υπόλοιπα καρτών κλπ)
Εκτον, επιλέγουμε ένα ασφαλιστικό προϊόν το οποίο θα μας πληρώνει τις δόσεις του δανείου για έξι μήνες σε περίπτωση ανεργίας. Αυτό γίνεται με τους εξής τρόπους: α) επιλέγουμε το στεγαστικό δάνειο από τράπεζα που προσφέρει αυτή τη δυνατότητα, β) μεταφέρουμε το δάνειο σε τράπεζα που προσφέρει την κάλυψη αυτή, γ) αγοράζουμε έξτρα ασφαλιστικό προϊόν για την κάλυψη αυτή.
Το καλό σενάριο
Αν είμαστε σε θέση να φέρουμε τα οικονομικά μας σε αυτή την κατάσταση, ουσιαστικά δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα, διότι:
α) Αν απολυθεί ένας από τους δύο συζύγους, τότε θα λάβει αποζημίωση περίπου 13.000 ευρώ (αν προειδοποιηθεί πέντε μήνες πριν η αποζημίωση μειώνεται στο μισό).
β) Οι τρεις δόσεις που υπάρχουν στην «άκρη» μαζί με τα επιδόματα ανεργίας και την αποζημίωση (ακόμα και αυτή των 6.000 ευρώ) αποπληρώνουν κανονικά το δάνειο για 11 με 12 μήνες. Αν μάλιστα γίνει χρήση της ασφαλιστικής κάλυψης για πληρωμή έξι δόσεων, τότε προσφέρεται συνολική «πίστωση χρόνου» 1,5 έτους.
γ) Τα εισοδήματα της συζύγου αρκούν για την κάλυψη των μηνιαίων αναγκών, χωρίς όμως να μείνει τίποτα στην «άκρη» για ώρα ανάγκης. Ολα αυτά χωρίς να στερηθεί η οικογένεια τίποτα για 1,5 χρόνο μετά την απόλυση, σε σχέση με πριν. Ομως, για να μείνει κάτι στην άκρη, θα πρέπει να περιοριστούν οι μηνιαίες δαπάνες από 1.280 ευρώ στα 1.080 ευρώ (60% χ 1.800 ευρώ της συζύγου). Δηλαδή απαιτούνται περικοπές 200 ευρώ το μήνα. Είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Διαβάστε στο β’ μέρος «η ζωή μετά την απόλυση» το πως.
Το κακό σενάριο
Ο «χρυσός κανόνας» θεωρητικά εφαρμόζεται σε όλα τα εισοδήματα. Στην πράξη, όταν για παράδειγμα ο μισθός είναι 700 ευρώ το μήνα, είναι δύσκολο να αποταμιεύεται το 40%. Διότι το 60% των 700 ευρώ δεν είναι αρκετό για να ζήσει κάποιος.
Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Προφανώς η ζωή ενός ατόμου με 700 ευρώ πρέπει να είναι πιο περιορισμένη. Ωστόσο, ο περιορισμός των δαπανών δεν αποτελεί σωστή λύση, παρά μόνο παροδική. Η σωστή λύση είναι η αύξηση των εσόδων. Το πως γίνεται αυτό αποτελεί ένα άλλο μεγάλο και δύσκολο κεφάλαιο.
Αν όμως κάποιος που παίρνει 700 ευρώ χάσει τη δουλειά του ή φοβάται ότι θα τη χάσει υπάρχουν κάποιες άμεσες και προσωρινές κινήσεις που μπορεί να κάνει:
Πρώτον, πουλά ό,τι δεν χρειάζεται πάρα πολύ: από αυτοκίνητο μέχρι βιβλία.
Δεύτερον, μετακομίζει αμέσως σε φθηνότερο διαμέρισμα ή αν δεν έχει οικογένεια καλό είναι να επιστρέψει στο πατρικό του.
Τρίτον, με την αποζημίωση και τις ρευστοποιήσεις (βιβλία, έπιπλα κλπ) ξεπληρώνει όσες περισσότερες υποχρεώσεις έχει (κάρτες, δάνεια, δόσεις αυτοκινήτου, ενοίκια κλπ).
Τέταρτον, αναζητά άμεσα μία εργασία έστω και προσωρινή και εκτός των όσων έχει σπουδάσει ή έχει ονειρευτεί για τη ζωή του.
Πηγή: newspark.eu
