Επιστρέφεις στο σπίτι χωρίς λεφτά ή απολυμένος. Το παιδί σου τρέχει να σε αγκαλιάσει όλο χαρά και εσύ προσπαθείς να χαμογελάς. Ο απλήρωτος λογαριασμός στο ψυγείο σου υπενθυμίζει ότι μόνο η προσποίηση δεν αρκεί.
Ενας ειδικός επί του θέματος, μάς διηγήθηκε μια ιστορία: «Θα μπορούσε να ήταν μελέτη, αλλά δεν τήρησα τις τυπικές διαδικασίες δειγματοληψίας και ιστορικότητας ώστε να το τεκμηριώσω και επιστημονικά. Κάποτε είχα ασθενείς κάποιους μπαμπάδες που έχασαν τη δουλειά τους. Τους βοήθησα να ξεπεράσουν την κατάθλιψη και ταυτόχρονα να δείχνουν δυνατοί στο σπίτι και στα παιδιά τους. Σήμερα έχω ασθενείς κάποια από τα παιδιά τους. Ολα τους θυμούνται ότι ο μπαμπάς τους προσπαθούσε να μη δείχνει στεναχωρημένος. Ολα το εκτιμούν αυτό, αλλά θα προτιμούσαν να ήταν ο εαυτός τους: να δείχνουν στεναχωρημένοι και αδύναμοι».
Θα ήταν άραγε σωστό αυτό, αναρωτιέται ο ψυχίατρος σήμερα. Το εκτιμούν αυτό τώρα επειδή μεγάλωσαν και ωρίμασαν; Αν οι γονείς του έδειχναν ευάλωτοι τότε, μήπως είχαν καλλιεργηθεί ανασφάλειες;
Ποια είναι η σωστή απάντηση; Για να καταλήξουμε ή τουλάχιστον να προσεγγίσουμε μία απάντηση απευθυνθήκαμε και σε άλλους ειδικούς, ψυχιάτρους, ψυχολόγους και παιδοψυχολόγους.
Οι απόψεις λίγο έως πολύ συγκλίνουν, παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις: η αλήθεια και η αντιμετώπιση της πραγματικότητας είναι οι πιο σοφές λύσεις.
Το πρόβλημα με τα μικρά παιδιά είναι ότι δεν γνωρίζουν ακριβώς όλες τις πτυχές της πραγματικότητας, με αποτέλεσμα να διαστρεβλώνεται η αλήθεια στα μάτια τους. Είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο.
Για το λόγο αυτό, το πρώτο βήμα στη διαπαιδαγώγηση είναι η εκπαίδευση για την πραγματικότητα. Χωρίς να αφαιρούμε από το παιδί την ανάγκη για παραμύθια και φαντασία, η γνώση της πραγματικότητας πρέπει να αποτελεί καθημερινή μέριμνα του παιδιού, όπως η γνωριμία του με τις τροφές.
Για παράδειγμα, πραγματικότητα αποτελεί η απώλεια της δουλειάς και των χρημάτων. Ταυτόχρονα, πραγματικότητα αποτελεί και το γεγονός ότι αυτά αντιμετωπίζονται και ότι διορθώνονται και ότι η ζωή μας πρέπει να γίνει καλύτερη.
Δηλαδή, δεν πρέπει να παρουσιάζουμε στο παιδί μία λάθος πραγματικότητας, όπως πχ “δεν συμβαίνει τίποτα, είμαστε μια χαρά”, αλλά ούτε τη μισή: “έχασα τη δουλειά μου και τα λεφτά μας”. Πρέπει να συνεχίζουμε να λέμε και την υπόλοιπη: “αλλά θα τα φτιάξουμε όλα γιατί είμαστε ικανοί, υγιείς και αγαπημένοι”. Και για να γίνουμε πιο ακριβείς: “μέχρι τότε ίσως κάποιες μέρες να μην έχουμε τόσα λεφτά ή να μην μπορούμε να αγοράσουμε ό,τι θέλουμε. Ομως, μπορούμε να σημειώνουμε σε ένα ημερολόγιο ή ένα τετράδιο τι θέλαμε και δεν μπορούσαμε να αγοράσουμε, ώστε μόλις βρούμε τα χρήματα να το πάρουμε”.
Η κατάληξη αυτή των ειδικών στηρίζεται σε μία βασική παραδοχή: τα παιδιά χρειάζονται μόνο αγάπη, σεβασμό και ασφάλεια. Η τελευταία διάσταση, της ασφάλειας, δεν χάνετε μόνο όταν δεν υπάρχουν χρήματα, χάνεται και όταν το παιδί καταλαβαίνει ότι κάτι άλλο συμβαίνει γύρω του, αλλά δεν μπορεί να αντιληφθεί το τι ακριβώς. Με άλλα λόγια ότι το περιβάλλον που εμπιστεύεται ίσως του λέει κάπου ψέματα. Για αυτό, στα παιδιά μόνο αλήθεια. Απλά προσαρμόζουμε τον τρόπο που θα την πούμε ανάλογα με την ηλικία τους. Το παραπάνω παράδειγμα με το τετράδιο όπου σημειώνει όλη η οικογένεια τι θα ήθελε να αγοράσει όταν θα έχει χρήματα, αποτελεί μία χαρακτηριστική προσέγγιση της τακτικής αυτής.
Πηγή: newspark.eu
