Επιτήδειοι παριστάνουν τα μέλη συλλόγων παραπληγικών και, επισκεπτόμενοι σχολεία, παίρνουν για ίδιον όφελος τα πλαστικά καπάκια που συγκεντρώνουν οι μαθητές, προκειμένου να προσφέρουν αναπηρικά αμαξίδια σε άτομα με αναπηρία.
Τα παραπάνω καταγγέλλει η πρόεδρος του Συλλόγου Παραπληγικών και Ατόμων με Κινητικά Προβλήματα Ν. Πέλλας, Δήμητρα Χριστάκη, μιλώντας στον ραδιοφωνικό σταθμό του ΑΠΕ-ΜΠΕ «Πρακτορείο 104,9 FM».
«Αυτό που ανακαλύψαμε εμείς τελευταία είναι ότι πολλοί εκμεταλλεύονται την όλη κατάσταση. Πηγαίνουν από τα σχολεία και μαζεύουν τα καπάκια δήθεν εκ μέρους μας. Έχουμε τέτοια κρούσματα πολλά. Δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά γιατί δεν μπορούμε να κατοχυρώσουμε αυτό που κάνουμε» κατήγγειλε η πρόεδρος του Συλλόγου και τόνισε: «Κάποιες ποσότητες τυγχάνει να μη φτάνουν στον προορισμό τους. Λένε ότι μαζεύουν καπάκια για αμαξίδια, κάποιοι νομίζουν ότι τα στέλνουν σε εμάς, αλλά δεν φτάνουν ποτέ σε εμάς».
Η Δήμητρα Χριστάκη, αναφερόμενη στις κινήσεις που έχει δρομολογήσει ο σύλλογος, προκειμένου να αντιμετωπίσει το φαινόμενο, σημειώνει: «εμείς αυτό που κάνουμε είναι ότι εφόσον παραλαμβάνουμε καπάκια, στέλνουμε ευχαριστήρια επιστολή. Οπότε, όταν κάποιος δεν λαμβάνει ευχαριστήρια επιστολή, γνωρίζει άμεσα ότι δεν έχουμε λάβει τα καπάκια. Και λέμε σε όλους ότι όταν αποστέλλουν καπάκια με κάποιες μεταφορικές που έχουμε ανά την Ελλάδα, να μας ενημερώνει τι έχει στείλει και με ποια μεταφορική τα έχει στείλει. Και έτσι μπορούμε πλέον να ελέγξουμε έστω και λίγο το όλο θέμα».
Όλα ξεκίνησαν από ένα αστείο
Η πρόεδρος του Συλλόγου Παραπληγικών και ατόμων με κινητικά προβλήματα νομού Πέλλας περιέγραψε πώς ξεκίνησε η μεγάλη προσπάθεια συγκέντρωσης καπακιών, που έχει ως στόχο να προσφέρει αμαξίδια σε μικρά παιδιά αλλά και άπορους ανθρώπους που έχουν πραγματική ανάγκη. «Όλα αυτά ξεκίνησαν από ένα πρωινό αστείο, ένα πρωινό αστείο το οποίο εξελίχθηκε πραγματικά σε κάτι πολύ χρήσιμο. Ένα πρωινό είπαμε “θα βάλουμε μια ανακοίνωση και θα μαζεύουμε πλαστικά καπάκια”. Είχαμε φτάσει πλέον στα όρια μας, ερχόντουσαν καθημερινά άτομα από την περιοχή μας και μας ζητούσαν καροτσάκια. Πόσα καροτσάκια πλέον να έχεις, έστω και μεταχειρισμένα; Δεν υπήρχαν καροτσάκια. Ο κόσμος όμως είχε ανάγκη. Έτσι μου κατέβηκε εκείνο το πρωί αυτή η ιδέα, χωρίς βέβαια να σκεφτώ το καπάκι πώς θα δοθεί, πού θα δοθεί, τι ποσότητα χρειάζεται και όλα τα σχετικά».
Τα γαλάζια καπάκια «αγόρασαν» 300 αμαξίδια!
«Ήταν τόσο δύσκολο αρχικά. Υπήρχε τόση κοροϊδία από τον κόσμο, και τι είναι αυτό που κάνεις και γιατί το κάνεις και τι χαζά είναι αυτά και τι θα τα κάνεις τα καπάκια και σιγά μη δώσεις αμαξίδιο (…) Ένας τόνος είναι 540.000 καπάκια. Έναν τόνο λέμε εμείς, για ένα απλό χειροκίνητο αμαξίδιο» επισήμανε η κ. Χριστάκη και πρόσθεσε: «Μέχρι τώρα έχουμε προσφέρει 300 αμαξίδια μπορεί και λίγα παραπάνω.
Πολλοί προσπάθησαν να το ξεκινήσουν και να το κάνουν πράξη, αλλά δεν είναι κάτι εύκολο. Θέλει δουλειά, θέλει καθημερινά να είσαι με ένα τηλέφωνο, θέλει καθημερινά να πηγαίνεις ταχυδρομείο ΚΤΕΛ. Κάποιους παππούδες που μαζεύουν να πηγαίνεις να τα παραλαμβάνεις. Όταν όμως γίνονται τα αιτήματα στο e-mail του Συλλόγου, δεν είναι απλά να παραμείνει το αίτημα, αίτημα. Αυτό το αίτημα πρέπει να το εκπληρώσεις γιατί κάποιο παιδάκι περιμένει να του στείλεις ένα αμαξίδιο. Πρέπει να δοθεί το αμαξίδιο, όποιος και αν μας κάνει αίτημα. Μπορεί να μη μας στείλει τα καπάκια που πρέπει, αλλά αμαξίδιο θα πάρει» αναφέρει.
Η χαρά των παιδιών είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή
Μπορεί το εγχείρημα να είναι αρκετά δύσκολο, όπως λέει η κ. Χριστάκη, ωστόσο αξίζει τον κόπο.
«Να ακούτε, όταν σε παίρνει εκείνη η μάνα και κλαίει στο τηλέφωνο και λέει “ευχαριστώ”, το ευχαριστώ και μόνο φτάνει για εμάς. Είναι κάτι απερίγραπτο αυτό που γίνεται. Τα παιδάκια χαίρονται πάρα πολύ, γιατί τα καροτσάκια τους είναι πολύχρωμα. Είναι κάτι πάρα πολύ όμορφο. Όσον αφορά τους μεγάλους ανθρώπους και εκεί υπάρχει μεγάλη χαρά γιατί είναι άνθρωποι που κάποτε ήταν καλά οικονομικά. Τώρα πλέον δεν έχουνε πόρους, δεν μπορούν να αγοράσουν αμαξίδιο δεν μπορούν να βγουν μια βόλτα. Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα σε αυτές τις εποχές που ζούμε. Εμείς θα συνεχίσουμε να το κάνουμε».
